Μια από τις ερωτήσεις που έκανε ο κόσμος στη μηχανή αναζήτησης της google για το 2020 ήταν «γιατί...;». Μια ερώτηση που όταν είμαστε παιδιά την κάνουμε συνέχεια ως αποτέλεσμα του ενδιαφέροντός μας για το άγνωστο. Μεγαλώνοντας όμως παίρνει μια άλλη μορφή αυτή η ερώτηση και γίνεται πιο εγωιστική. Γιατί σε εμένα; Γιατί τώρα; Γιατί με αυτό τον τρόπο;
Τη χρονιά που πέρασε ίσως έγιναν γεγονότα που θα μπορούσαν να γίνουν σε βάθος 10ετίας όμως ο Θεός, το σύμπαν -ή όπως αλλιώς θέλει ο καθένας να το πει- αποφάσισε να μας τα δώσει τώρα. Και ο Θεός δεν κάνει ποτέ λάθος. Όλα έρχονται στην ώρα τους. Όλοι οι ενήλικες πιστεύουμε ότι η ζωή που επιλέξαμε να κάνουμε είναι η καλύτερη για εμάς και προσπαθούμε να την προστατέψουμε με κάθε δυνατό τρόπο χωρίς ποτέ να αναρωτηθούμε το πιο ουσιαστικό γιατί. Γιατί επέλεξα αυτό το επάγγελμα; Γιατί επέλεξα αυτόν τον σύντροφο ή τους φίλους; Γιατί επέλεξα να αντιδράσω με αυτόν τον τρόπο; Δυστυχώς το δεδομένο έρχεται και εγκαθίσταται στη ζωή μας και όλα τα άλλα θεωρούμε ότι είναι για τους άλλους. Ότι δεν αφορούν εμάς, ότι εμείς είμαστε οι καλοί και ότι κάτι που γίνεται σε άλλη ήπειρο και σε άλλο ημισφαίριο δεν αξίζει να το προσέξουμε. Παρατηρώντας όμως τα πράγματα από ψηλά, έξω από εμάς, αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε μέρος μιας μεγάλης αλυσίδας και ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα έρθει και σε εμάς. Άλλωστε η Γη από το διάστημα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κουκίδα.
Φέτος λοιπόν ήταν αυτή η χρονιά που τα ανέτρεψε όλα. Ήταν αυτή που μας έδειξε ότι κάτι που γίνεται στην Κίνα ή οπουδήποτε αλλού είναι ουσιαστικά μια ανάσα από εμάς. Ήρθε κάτι που μας θύμισε ότι ο θάνατος είναι το μόνο δεδομένο στη ζωή μας και δεν έχουμε μάθει να το αντιμετωπίζουμε. Τον θεωρούμε εχθρό μας. Μας κατέκλυσε ο φόβος για κάτι που έπρεπε να είναι ο μοναδικός μας φίλος γιατί μέσα από τη βεβαιότητα του θανάτου μπορούμε να αφήσουμε έχθρες και διαφορές στην άκρη. Ο μοναδικός μας φίλος που θα μας θυμίζει ότι τα όνειρά μας πρέπει να εκπληρωθούν. Ότι η αυτοπεποίθηση, ο σεβασμός, η αυτοεκτίμηση είναι από τις πιο βασικές αξίες στη ζωή.
Οι περισσότερες μεγάλες προσωπικότητες ανά τους αιώνες πέθαναν σε μικρή ηλικία. Η ζωή όμως που έζησαν ήταν, ας το πούμε, συμπυκνωμένη. Μέσα σε λίγα χρόνια κατάφεραν και άφησαν έργο που εμείς θα θέλαμε τρεις ζωές για να το κάνουμε. Βρήκαν τον σκοπό τους και επένδυσαν όλο τους το είναι σε αυτό. Μεγαλούργησαν και έμειναν ζωντανοί στην αιωνιότητα μέσα από το έργο τους. Εμείς προτιμάμε να ζήσουμε μια συμβατική ζωή χωρίς να είμαστε ευτυχισμένοι αλλά δεν θέλουμε να πεθάνουμε. Δεν είναι λίγο οξύμωρο;
Όλο αυτό μπορεί να ξεκινήσει με μια μόνο ερώτηση: Αν ξέραμε πότε θα πεθάνουμε, τι θα επιλέγαμε να κάνουμε;